НУ Центар за култура „Марко Цепенков“

ТЕАТАР „ВОЈДАН ЧЕРНОДРИНСКИ“ - ПРИЛЕП

КРУГ

според Едвард Олби

Режија и сценографија: Јован Ристовски

Костимографија: Андреј Ѓоргиевски

Драматург и превод од англиски: Лидија Митоска – Ѓорѓиевска

Премиера 15.07.2022

Играат:

СЕМ – ИГОР ТРПЧЕСКИ

ЏО – ДАНИЕЛА ИВАНОСКА

ЛУСИНДА – НАТАША АЧАНСКИ

ФРЕД – ДИМИТАР ЦРЦОРОСКИ

ЕДГАР – МИХАЈЛО МИЛЕНКОСКИ

КЕРОЛ – АНГЕЛА НАУМОСКА

ОСКАР – ДИМИТАР ЃОРЃИЕВСКИ

ЕЛИЗАБЕТ – МАРИЈА СПИРКОСКА ИЛИЈЕСКА

Инспициент: Елена Иваноска

Тон мајстор и дизајн на звук: Томе Темелкоски

Суфлер: Лилјана Батлеска

Светло: Ристе Гркоски

Сликар исполнител: Пеце Ристески

Реквизитери: Гоце Наумоски, Гоце Тодороски

Гардеробер: Снежана Ѓорѓиоска

Фризер-перикер: Даринка Богоеска

Декоратери: Сашо Смоквоски, Роберт Стојкоски, Владимир Владимироски, Јане Јанкулоски, Златко Апостолоски

НУЦК „Марко Цепенков“ – Прилеп Театар „Војдан Чернодрински“

премиера 27.05.2022 година

ДУПЛО ДНО

Дупло дно бенд:

Томе Темелкоски - гитара, звучни ефекти;

Методија Костоски -клавијатури, звучни ефекти , бас гитара;

Ана Митоска - пијано, ксилофон, вокал;

Филип Јездиќ – тапани, перкусии

„Дупло дно е подрум во главата. Таму ги криеме сите дупли планови, со која жена да се ожениме ако нашата загине во сообраќајна несреќа, како штедната книшка на брат ни да ја префрлиме на свое име ако тој ненадејно умре, таму се сите скришни прељуби, сѐ што сме премолчеле, што намерно сме заборавиле, таму е јасно кого колку мрзиме, таму ја криеме сета невера за она во кое јавно се колнеме дека веруваме и сета вера во она од кое јавно се откажуваме, таму се складиштата на суета и страста, нашиот мрак и пораз, таму сме без шминка, без вештачки вилици, без мидери, таму сме грди. Она страшното што го гледаме во огледало кога гледаме во себе е дуплото дно.“

Горан Стефановски ја пишува драмата „Дупло дно“ во 1983 нарекувајќи ја “пасија во три става и кода” што наликува на музичката форма свита и во неа ги отвора проблемите на поединецот уметник, лудак и револуционер наспроти системот, отелотвотворен во ликот на министерот за култура.  Различните општествени  позиции тој ги изложува преку дебата и спротиставени ставови за смислата на уметничкото творење, а ликовите на уметникот Јаков, Министерот за култура Божо, неговата сопруга домаќинката Параскева, нивната  депресивна ќерка, балерината Кристина и специјалниот советник Нове ги става во апокалиптична иднина, лудо минато и револуционерна сегашност. Стефановски иако делото го завршува со кода, тој не  ни дава разрешница, туку ги остава нивните позиции непроменливи, а ја отвора дилемата колку и како уметничката стварност кореспондира со реалноста.

Наташа Поплавска во „Дупло дно“  од Стефановски го отвора  прашањето како уметничката стварност денес кореспондира со реланоста. Таа го прикажува лажниот ангажман на уметниците кои се борат за “уметничката слобода”, а всушност се борат за позиција на министри за култура со цел да ги задоволат своите лични интереси и заработки, така што чистата уметност станува памфлет за статус. Во целото лудило и безнадежност на постојано менување на власта и сквернавењето на хуманистичката линија кај уметникот, безнадежната балерина, ја бара вистината за себе. Поплавска го следи Стефановски во идејата дека само оној што ќе успее да се спои со своето дупло дно, може да создава вистинска уметност. Со својата режиска постапка таа се обидува да ја погледне драмата како реално шоу со музичка свита ставајќи ја актерската игра пред камери, додавајќи музичари раководени од композиторот Ристо Вртев. Таа истовремено дава можна разрешница на расправијата помеѓу уметникот и власта со поништување на претходните системи и идеологии, оставајќи надеж за уметноста преку ликот на депресивната ќерка, балерината Кристина на која и се отвора можност да прерасне во вистинска уметница. Единствено таа ја започнува позитивната промена со новата заклетва  за уметникот кој не припаѓа никому и стои на работ на ништо, што воедно е и последната реч на Стефановски за позицијата на уметникот во општеството.

НУ Центар за култура„Марко Цепенков“ Театар „Војдан Чернодрински“ – Прилеп

ДЕКАМЕРОН

според Џовани Бокачо

Режија: Мартин Кочовски

Драматизација: Лидија Митоска-Ѓорѓиевска

Сценографија: Филип Јовановски

Костимографија: Јулијана Војкова-Најман

Музика: Оркестарот на Театар „Војдан Чернодрински“ под водство на Пеце Трајковски-Брада

Вокал и музички соработник: Ана Митоска

Премиера: 19 март 2022г.

Играат:

Александар СТЕПАНУЛЕСКИ

Наташа АЧАНСКИ

Здравко СТОЈМИРОВ

Илија ВОЛЧЕСКИ

Димитар ЃОРЃИЕВСКИ

Марија СПИРКОСКА-ИЛИЈЕСКА

Ангела НАУМОСКА

Игор ТРПЧЕСКИ

Михајло МИЛЕНКОСКИ

Андон ЈОВАНОСКИ

Александар ТОДЕСКИ

Димитар ЦРЦОРОСКИ

Цветанка ЧАВЛЕСКА

Сара СПИРКОСКА

Леонардо ЛАЗОВ

Инспициент: Елена Иваноска

Тон мајстор и дизајн на звук: Томе Темелкоски

Суфлер: Лилјана Батлеска

Светло: Ристе Гркоски

Сликар исполнител: Пеце Ристески

Реквизитер: Гоце Наумоски

Гардеробер: Снежана Ѓорѓиоска

Фризер-перикер: Даринка Богоеска

Заварувач: Гоце Тодороски

Декоратери: Сашо Смоквоски, Роберт Стојкоски, Владимир Владимироски, Јане Јанкулоски, Златко Апостолоски

Во околности на глобална општествена безизлезност, неизбежно е да се занимаваме со „Декамерон“, со триумфот на волјата на човекот наспроти ужасната, незамислива препрека кон среќата – смртта. Ова е претстава која ја следи цикличноста на постоењето, каде што човекот низ постојана борба со вселенските или божествените неправди успева експлозивно да го издигне својот дух.Силно удира по деликатни места на општеството, будејќи воодушевувачка радост од театарскиот чин.

„Декамерон“ е претстава полна со живот. За жал, секојдневието не е. Специфичната природа на односи која ни е зададена во овој период, само ги извлече на површина проблемите на општеството кои сме ги имале. Изолираноста на индивидуата, отуѓувањето по секоја основа и класната поделба сега станаа видливи, но постоеле со децении. Истовремено, универзалната тага, солидарноста, сочувството нè поврзаа сите уште еднаш. Претставата „Декамерон“ стои на хуманистичката платформа наЏовани Бокачо и зборува за човековата волја за живот, радоста од „сега и тука“, за нашата кревкост но и за силата на човечкиот дух низ ефемерноста на среќата и поуките на трагичноста.